Voor mama, die niet te stoppen was

'Mama, wees nou voorzichtig!' Het is ergens midden oktober, de zon schijnt maar kou hangt al in de lucht. Anderhalf jaar daarvoor heeft mijn moeder de diagnose alvleesklierkanker gekregen en tot een paar weken geleden ging het hartstikke goed met haar. Nu zit ze op haar bed in het hospice. Ze is bleek en mager, volgens de bloedonderzoeken zou ze amper bij bewustzijn moeten zijn, maar mijn moeder maakt er een sport van om dokters te verbazen. Ze stapt resoluut uit bed en pakt mijn hand. Samen lopen we naar beneden. Bij de deur van het hospice klikt ze op de startknop van haar sporthorloge en dan gaan we lopen. Eerst één, dan twee en dan drie rondjes rondom het hospice. Als haar horloge trilt om aan te geven dat we een kilometer hebben gelopen, stoppen we. ‘Zo, dat is één,” zegt ze met een lach op haar gezicht: “Nog veertien te gaan.”

Mijn moeder Ankie was een sterke vrouw die niet wist hoe ze op moest geven. Vorig jaar had ‘Team Ankie’ zich ingeschreven om vijftien kilometer te lopen tijdens Deltaplan Ameland. De kanker stak er een stokje voor; naar Ameland gaan was niet meer mogelijk. Mijn moeder besloot alsnog die vijftien kilometer te lopen, in meerdere wandelingen van een paar kilometer in de buurt van de hospice. Trots sloeg ze alles op op Strava. Ondanks alles bleef ze wandelen, kilometers en kilometers, met iedereen die maar met haar wilde lopen (en dat waren er veel). Tot het op een dag niet meer lukte. Een week later, op 1 maart 2023, overleed ze.

Mijn moeder heeft een oneerlijke strijd moeten leveren tegen alvleesklierkanker. Die strijd gun ik niemand. Bij alvleesklierkanker staan patiënten vaak al met 3-0 achter, terwijl de wedstrijd nog niet eens begonnen is. Dat moet anders! Daarom ga ik weer naar Ameland, om geld op te halen voor onderzoek naar de behandeling van kanker. Help jij mee?